بیست و چهار شب از شصت و چهار شب گذشته و چهل شب مونده

زندگی تو محیط اجتماعی خیلی خوبه و آدم و بزرگ می‌کنه

اما خوابگاه دیگه خیلی اجتماعیه من به عنوان یک انسان اختیار زندگی خودم و ندارم و تو همه مسائل زندگیم دخالت میشه

نمیتونم نیم ساعت با خودم خلوت کنم و نمیتونم با تمرکز و اعصاب راحت درس بخونم احساس میکنم همچنان از زندگی عقبم

دلم یه زندگی نرمال و آدمیزادی میخواد نه اینکه هر بار برای تغییر و قرار از موقعیت فعلی به فکر مسیر جدید باشم

امشب قسمت آخر از یاد رفته رو دیدم چقدر دلم گرفت از آخر فیلم

زندگی یه احساس قشنگ یه دوست داشتن و دوست داشته شدن به من بدهکاره